Forum Ländlestrahler

Nigdy nie myślałem, że coś takiego w ogóle napiszę. Ale siedzę tu przy kuchennym stole, popijając herbatę, i muszę to z siebie wyrzucić. Bo to był jeden z tych tygodni, po których człowiek myśli, że już nic gorszego się nie może wydarzyć. Dostałem wypowiedzenie w fabryce, po piętnastu latach. Redukcja, powiedzieli. Kryzys. Nie wiem, co jest większym kryzysem – światowa ekonomia, czy moje konto bankowe z resztą do pierwszego. Żona milczała, kiedy jej powiedziałem. Tym gorszym milczeniem, które znaczy więcej niż krzyk. Mieliśmy ratę za mieszkanie, rachunki, a Kasia, nasza córka, potrzebowała nowego komputera do nauki. Stary zupełnie się rozsypał. Obiecywałem jej to od miesięcy.

Przez pierwsze dni po zwolnieniu chodziłem jak ogłuszony. Wysyłałem CV, ale w moim wieku i z jednym zakładem w życiorysie… Odpowiedzi nie nadchodziły. Pewnego wieczora, po kolejnej cichej kolacji, żona poszła spać wcześniej. Ja zostałem w salonie z laptopem. Przewijałem bez celu ogłoszenia, czułem się jak śmieć. Kompletnie bezużyteczny. Wtedy, sam nie wiem jak, trafiłem na stronę vavada kasyno. Pewnie przez jakąś reklamę. Wcześniej omijałem takie rzeczy szerokim łukiem. Uważałem, że to głupota i strata czasu. Ale tamtej nocy miałem w środku taką pustkę, że pomyślałem – a co mi tam. Nie mam już nic do stracenia. Zarejestrowałem się, skorzystałem z tego darmowego bonusu na start, żeby w ogóle czegoś spróbować.

Na początku to była po prostu ucieczka. Klikalem w te automaty jak zahipnotyzowany. Myślałem o wszystkim i o niczym. Straciłem te darmowe spiny dość szybko, ale… coś mnie wzięło. Wrzuciłem sto złotych. To były pieniądze na benzynę, na te moje bezowocne jeżdżenie po mieście z CV. Pamiętam, że wybrałem jakiś slot z egipskimi tematami. Piramidy, skaraby. Kolory były jaskrawe, muzyka cicha. I nagle, może po dziesięciu minutach, zobaczyłem tę animację. Walnięcie bonusu. Liczby na liczniku zaczęły skakać. Serce stanęło mi w miejscu. Myślałem, że mi się przewidziało. To nie były tysiące, nie oszukujmy się, ale kilka tysięcy złotych. Wystarczająco, żeby zapłacić ten cholerny rachunek za prąd i kupić Kasi ten komputer. Płakałem, siedząc sam w ciemnym salonie. Z bezsilności, ulgi i jakiegoś dziwnego wstydu.

Nie odebrałem od razu wszystkich pieniędzy. Zostawiłem część, tak dla zabawy. I wiecie co? vavada kasyno stało się wtedy moim… dziwnym, tajemnym projektem. Nie grałem jak wariat. To nie było rzucanie się na wszystko. Uczyłem się zasad kilku gier, blackjacka przede wszystkim. Czytałem strategie, oglądałem filmiki wieczorami, kiedy żona myślała, że szukam pracy. I to dawało mi poczucie kontroli, które tak bardzo straciłem w realnym życiu. Nie zawsze wygrywałem, oczywiście. Bywały gorsze dni. Ale przez te kilka tygodni, zanim znalazłem w końcu nową robotę (o zmiłuj, w magazynie, ale zawsze), to ta platforma dała nam oddech. Kupiłem Kasi nie tylko komputer, ale i tę wymarzoną kurtkę, na którą nie chciała nawet prosić. Żonie, bez słowa, położyłem na stole pieniądze na nową pralkę. Jej stara ryczała jak odrzutowiec. Jej mina była bezcenna. „Skąd?” – zapytała tylko. „Odłożyłem” – skłamałem. Nie wytrzymałbym jej spojrzenia, gdybym powiedział prawdę.

Czy to była rozsądna droga? Pewnie nie. Dla mnie wtedy to była deska ratunku. I udało się. Nie opętało mnie to. Dziś gram okazjonalnie, raz na jakiś czas, dla relaksu, z jasno ustalonym budżetem. Traktuję to jak koszt rozrywki, jak wyjście do kina. I wiem, że miałem gigantyczne szczęście. Ale tamten wieczór, kiedy wszystko wydawało się kończyć, vavada kasyno dało mi nie tylko kilka tysięcy złotych. Dało mi nadzieję, że nawet gdy jedna drzwi się zatrzasną, to gdzieś istnieje małe okienko, przez które może wpaść odrobina światła. I czasem, zupełnie nieoczekiwanie, zamienia się ono w całkiem przyzwoite drzwi do małego, rodzinnego szczęścia. Teraz patrzę, jak Kasia męczy ten nowy laptop do nauki programowania, i nie żałuję tamtej decyzji. Ani trochę.